ROZDZIAŁ 40

W pewnej chwili usłyszałam głos jakiejś dziewczyny. Podnosząc głowę w jej stronę, otworzyłam oczy.
- Wszystko w porządku? - była to wysoka mulatka o krótkich, ciemnych włosach. 
Pokręciłam przecząco głową. Nie mogłam mówić.
- Chcesz wody? - zapytała ponownie, kucając przy mnie. 
Kiwnęłam twierdząco. Ciemnowłosa wyjęła butelkę wody z torebki i odkręciwszy, podała mi ją. Wzięłam od brunetki ciecz i większym, głębszym pociągnięciem wypiłam połowę zawartości. Dziewczyna przyglądała mi się uważnie.
- Już lepiej?
- Tak. O wiele. Dziękuję - uśmiechnęłam się lekko.
- Jestem Martha - nieznajoma usiadła obok mnie, po czym wyciągnęła dłoń w moim kierunku. - Martha Styles.
Gwałtownie zakaszlałam z wrażenie i popatrzyłam się na nią.
- St... Styles?! - wydukałam.
- Tak. Jestem kuzynką Harry'ego. Studiuję w Londynie - dziewczyna uśmiechnęła się. Była całkiem miła.
- Ja jestem Justine - i uścisnęłam jej wcześniej podaną dłoń.
- Justine Willson?! Dziewczyna Lou?!
- Tak - odparłam i czułam, że na moje policzki wkrada się rumieniec. Na szczęście było ciemno, więc Martha nie mogła go zobaczyć. - Skąd wiesz?
- Po pierwsze: dużo pisali o Was w gazetach, a po drugie: jestem Directionerką, dlatego wiem, co się dzieje u moich idoli. Łącznie z Harry'm - ciemnowłosa lekko zaśmiała się, a ja jej zawtórowałam. - Wiesz, kiedyś miałam takie przeczucie, że Ciebie spotkam, ale nie przypuszczałam, że w takich okolicznościach i w takim Twoim stanie.
Spuściłam głowę.
- Dziękuję za wodę. Uratowałaś mnie - zaczęłam bawić się pustą butelką, zmieniając temat.
- Nie ma za co. Przepraszam, że pytam, ale czy między Tobą a Louis'em jest już dobrze?
- Tak, tylko boję się jego reakcji, gdy dowie się o moim zasłabnięciu, że tak to nazwę - wyznałam.
- Nie uważam, aby Tommo był brutalny. A czy Ty... Czy Ty jesteś zdrowa? - spytała Martha nieśmiało.
- Oczywiście. Dlaczego uważasz, że jestem chora? - uniosłam jedną brew.
- Większość gazet i innych przekaźników informacji podaje, że masz anoreksję. Nawet jest akcja na Twitterze o Tobie.
- Lou mi pokazywał - przerwałam, zakładając kosmyk włosów za ucho.
- Pytam, bo martwię się o Ciebie. Tak bardzo kocham Lustine - uśmiechnęła się, a ja zrobiłam to samo. - Chodź, odprowadzę Cię.
- Dziękuję - po czym powoli zwlokłam się z ławki, podając Marthcie rękę, która wstała wcześniej. Powoli ruszyłyśmy w kierunku domu One Direction.
Po kilku minutach przechadzki poczułam, że ponownie robi mi się słabo, a moje nogi uginają się i stają się jak wata. Kiedy byłam w połowie mojego "upadku", Styles mocno złapała mnie w pasie i "podciągnęła" do góry. Założyłam rękę za jej szyję i opierając się o nią, próbowałam stawiać dalsze kroki, ale na marne. Wyglądało to tak, jakby Martha prowadziła jakiegoś menela. Czułam, że ponownie osuwam się na dół.
- Juss! Ja nie dam rady dłużej Cię utrzymać! Dzwonię po Louis'a! - krzyknęła wystraszona brunetka.
- NIEE! - głośno zaprotestowałam. - On nie może się o tym dowiedzieć!
- Tommo i tak się o tym dowie. W takim razie dzwonię po Harry'ego!
- Nie! Hazza wszystko powie Lou.
- No to jedyną deską ratunku jest moja przyjaciółka, Perrie - powiedziała ciemnowłosa, wzdychając.
- Perrie?! - zdziwiłam się.
- No Perrie. Też Ci nie odpowiada? - zaśmiała się.
- Nic nie mówię, ale jestem zdziwiona, że jest Twoją przyjaciółką. Nigdy nie mówiła o Tobie - wyjaśniłam. 
- Pewnie jest zajęta Zayn'em - uśmiechnęła się. - Przyjaźnimy się długo.
Martha wykręciła numer do blondynki i słyszałam tylko to, co mówiła moja nowa znajoma: dawała Edwards wskazówki, jak ma nas znaleźć. Po rozłączeniu się ponownie ruszyłyśmy żółwim tempem przed siebie. Nie minęło nawet 10 minut, kiedy przed nami zauważyłam kogoś o jasnych, wręcz białych włosach - oczywiście była to Pezz.
- Hej Słońce! - blondynka cmoknęła Marthę w policzek. - Co się stało?
- Pezzie, pomóż, proszę. Juss słabnie. Nie daję już rady doprowadzić jej do domu, dlatego że ciągle mi się osuwa - spanikowała Styles.
Edwards złapała mnie tak samo jak jej przyjaciółka, tylko po przeciwnej stronie.
- Justine, Ty wyglądasz jak cień - powiedziała Perrie.
- Louis nie wie, że poszłaś po mnie? - zapytałam.
- Nie, nie wie, ale pytał się, gdzie wychodzę o tej porze. Chyba coś zaczął podejrzewać.
- I co mu powiedziałaś?
- Odpowiedziałam mu, że przyjaciółka w potrzebie i wyszłam. Widać było, że Lou stał strasznie zmartwiony.
- Dzięki, Pezz - oznajmiłam cicho, uśmiechając się z wysiłkiem, ale ona pewno tego nie zauważyła z powodu panującej nocy.
- Nie rozumiem, dlaczego chcesz ukryć przed nim całą tę sytuację? Przecież to Twój chłopak, który kocha Cię do szaleństwa! Mogę się założyć, że teraz myśli, co się z Tobą dzieje i odchodzi od zmysłów - do rozmowy wtrąciła się ciemnowłosa, zwracając się do mnie.
- Doggy, nie naskakuj tak na nią, chociaż też jestem tego ciekawa - Edwards uspokoiła przyjaciółkę. - Już jesteśmy na miejscu.
Wzięłam parę głębokich oddechów przed wejściem do domu, a na wcześniejsze pytanie dziewczyn nie odpowiedziałam. Mam ku temu swoje powody.
- Dziękuję Wam, dziewczyny, za wszystko - i przytuliłam moje najlepsze koleżanki.
- Ok, wchodzimy - zdecydowała blondynka i oderwawszy się od siebie, weszłyśmy do środka. - Wróciłyśmy! - krzyknęła radośnie jakby nic się nie stało.

-------------------------------------------------------------------------------------------
A oto i on! Obiecany kolejny rozdział :D Co tu dużo mówić: Mam nadzieję, że Wam się spodoba i byłabym wdzięczna, gdybym mogła się tego dowiedzieć ;) A więc do następnej notki :* BUZIAKI i pozdrawiam ♥ :*