ROZDZIAŁ 28

- Chodźcie do salonu – oznajmiłam, wstając, jednak to nie uwolniło mnie od dziewczynek: szły obok, trzymając moje obie dłonie. Louis podążał za nami.

- Napijecie się czegoś? – spytałam, kiedy usiedli na kanapie.

- Nie, dzięki – brunet odpowiedział w ich imieniu. – Chciałem Was zabrać do restauracji na jakiś obiad albo pyszne ciastko. Ja stawiam  – powiedział chłopak ze wzrokiem utkwionym w stolik przed nim, a po chwili lekko podniósł na mnie wzrok. Chyba przeżywał nasze spotkanie tak jak ja.

- Miałyśmy być z Juss!!! – oburzyła się Daisy.

- Ale jako dodatkowa niespodzianka urodzinowa Juss pojedzie z nami – powiedział Lou, patrząc na mnie.

- Super!!! – ucieszyła się Phoebe.

- Gotowa? – Tommo obdarzył mnie lekkim uśmiechem.

- Lecę szybko się pomalować i zaraz wracam – odrzekłam i wyszłam do łazienki.

Byłam w szoku. Z tego co zrozumiałam, to jest to, że bliźniaczki mają dzisiaj urodziny. Nie wiedziałam o tym i nie miałam żadnego prezentu dla nich. Nagle przypomniały mi się ukryte w barku bombonierki, które postanowiłam im dać. Błyskawicznie zrobiłam make-up (brązowe cienie, lekkie kreski eyelinerem, tusz do rzęs i jasnoróżowy błyszczyk) i wyszedł mi on całkiem prosto. Z łazienki udałam się wprost do mojego pokoju po słodycze.

- Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! – oznajmiłam siedmiolatkom, wchodząc do salonu, po czym podarowałam im czekoladki.

- Dziękujemy – i obie przytuliły się do mnie.

- Nie musiałaś nam dawać prezentu. Dla nas najlepszym prezentem jesteś Ty – powiedziała Daisy i objęła mnie w pasie, wtulając głowę w mój brzuch.

- Ale chciałam – uśmiechnęłam się.

„Takie małe, a takie mądre” – pomyślałam. Byłam pod wrażeniem.  Przez ten czas Tomlinson stał obok i obserwował tę sytuację.

- Jedziemy? – zapytał, gdy skończyłyśmy uściski.

- Tak! – wykrzyknęły dziewczynki i wybiegły na klatkę schodową.

- Czekajcie! – Louis głośniej zwrócił się do sióstr, które były już na schodach, kiedy ja zamykałam mieszkanie.

- Ciekawe, czy z tego wszystkiego wiedzą, jak się nazywają – zaśmiał się brunet.

Nic nie odpowiedziałam, tylko uśmiechnęłam się.

- Mogłeś wcześniej zadzwonić i powiedzieć mi o urodzinach Daisy i Phoebe. Wtedy przygotowałabym się lepiej – oznajmiłam, przerywając ciszę między nami, gdy schodziliśmy na dół.

- Dziewczynki i tak są przeszczęśliwe. Gdybym zadzwonił, to nie odebrałabyś telefonu. Chciałem, abyś trochę odpoczęła ode mnie – chłopak zerknął w moją stronę.

- No ale znowu tu jesteś.

- Ze względu na bliźniaczki, lecz… nie tylko.

- To jest jakiś plan?

Lou uśmiechnął się do siebie, ale odpowiedzi nie otrzymałam.

- Dziewczyny na pewno są już przy samochodzie, więc chodźmy szybciej – po słowach Tomlinson’a przyśpieszyliśmy kroku.

- Skarby, do jakiej jedziemy restauracji? – spytał Tommo sióstr, kiedy każdy zajął swoje miejsce w aucie. Ja siedziałam z przodu.

- „Sherlock Holmes” – powiedziały jednocześnie.

Brunet odpalił pojazd i ruszyliśmy. Nikt nie odzywał się, tylko radio przerywało ciszę między nami. Położyłam rękę na skrawku siedzenia i w pewnym momencie poczułam czyjś dotyk – oczywiście Louis’a. Mimo że przeszedł mnie przyjemny dreszczyk, szybko zabrałam ją i z powrotem umieściłam na swoich udach, obrzucając przy tym chłopaka poważnym, złowrogim spojrzeniem. Tomlinson’a wzrok był skierowany na mnie, ale po chwili chłopak ponownie bacznie obserwował drogę, a ja patrzyłam się w okno.

- Byłaś kiedyś w „Sherlock’u”, Juss? – zapytał Lou.

- Nie – odrzekłam, nie odwracając się w jego stronę.

- Dają tam naprawdę dobre jedzenie – kontynuował dalej.

- Nie wiem, bo nigdy tam nie jadłam – odpowiedziałam stanowczo, akcentując każde słowo.

- To dzisiaj spróbujesz.

Na samą myśl o restauracyjnym jedzeniu mój żołądek robił fikołka. Dość dawno jadłam coś porządnego. Czasami miałam na to ochotę, ale zaraz przypominał mi się mój cel i odmawiałam sobie sytego posiłku.

- Już jesteśmy – rozległ się głos bruneta, gaszącego auto.

Wysiedliśmy z samochodu i udaliśmy się do budynku, znajdującego się przed nami. 

Gdy weszliśmy do środka, zrobiło mi się dziwnie pod wpływem zapachu smażonych potraw.

- Tam jest fajne miejsce – powiedział Tommo, wskazując na stolik pod ścianą.

Kiedy Louis poszedł po karty z daniami, ja z dziewczynkami zajęłyśmy swoje miejsca przy kwadratowym stoliku. One siedziały po moich obu stronach, więc brunetowi przypadło krzesełko naprzeciwko mnie.

- Proszę – Lou podał nam karty. – Ale mam piękny widok przed sobą – chłopak wyszczerzył zęby w rozbrajającym uśmiechu, na co ja pod stolikiem kopnęłam go w nogę. Widać było, że trema do opuściła. Tomlinson tylko puścił mi oczko, po czym zaczęliśmy przeglądać dania. Nie miałam zamiaru tam jeść. Przewróciłam tylko parę kartek i odłożyłam spis na bok.

- Wybrane? Co bierzecie? – zadał pytanie chłopak.

- My chcemy naleśniki z sosem czekoladowym – oznajmiła Daisy, która wcześniej ustaliła z Phoebe, co będą jadły.

- Ok. A Ty Juss?

- Yyy… Ja nic. Dziękuję. Wezmę tylko wodę – wysiliłam się na słaby uśmiech.

Witajcie! Jakoś słabo ostatnio było z Waszymi opiniami, ale mam nadzieję, że to tylko chwilowe :) Jak rozdział? Podoba się? Czy uważacie, że coś się wydarzy ciekawego? Reszty dowiecie się w następnym tygodniu.

UWAGA! Jeśli będziecie ładnie komentować, to w przyszłym tygodniu pojawią się dwa rozdziały ze względu czterech dni wolnych :) BUZIAKI :*** Do następnego ;) 

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

TWÓJ KOMENTARZ=CORAZ WIĘKSZA MOTYWACJA